υποκυρτώ

-όω, ΜΑ [ὑπόκυρτος]

μσν.

(αμτβ.) κυρτώνω λίγο («προσφωνοῡντες, ὑποκυρτοῡντες», Ευστ.)

αρχ.

1. καθιστώ κάτι λίγο κυρτό

2. παθ. ὑποκυρτοῡμαι, -όομαι

γίνομαι λίγο κυρτός («τὸ ἕλκος ὑποκυρτοῡται», Ιπποκρ.).